Rozdział I : ,, Na co czekasz ? "

Cisza.

Czasem jest naszą największą ulgą, wytchnieniem. Niekiedy musimy o nią błagać, a nawet walczyć. Pewnie wydaje ci się to dziwne, ale taka prawdziwa, idealna cisza, zdaża się niezwykle rzadko i trzeba na nią czekać czasami nawet latami. Jest to takie uczucie, gdy nie słychać nic, ni szumu wiatru, ni czyiś głosów w oddali. Jest to stan, gdy nie dociera do twoich uszu nic, prócz rytmicznego bicia twego własnego serca.

Czasami zdarza się jednak, że ów cisza sprawia niesamowite wprost katusze, prosi o pozwolenie na wejście, a gdy jej już go udzielisz, zmęczona ciągłymi prośbami, zaczyna powoli i skutecznie wyniszczać twoją psychikę od środka i przeżerać duszę.

Ale wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze?

To, że nie masz pojęcia kiedy twoje cierpienie się skończy.

I pozostaje ci tylko czekać, niczym umarły człowiek, zamieszczony między życiem, a śmiercią, czekający na chwilę Odkupienia. Nie może wznieść się do nieba, by tam zaznać odpoczynku, lecz nie pozwolono mu także pożegnać się po raz ostatni z bliskimi. Szepnąć im, jak mają żyć, by być szczęśliwymi. W milczeniu obserwuje ich poczynania, jak za szybą, nie mogąc wykonać żadnego ruchu, żadnego gestu. Nie może im ani pomóc, ani zaszkodzić. Jedynie, na co mu pozwolono, to czekać i tworzyć kolejne mosty z myśli, sięgające daleko poza granicę Czyśćca.

Po których i tak nikt nie może przejść, bo rozpadają się, ilekroć próbuję postawić stopę.

          Stoję przy jasnej framudze okna, ozdobionej małymi rzeźbionymi aniołkami, które ojciec ręcznie wykonał jeszcze przed moimi narodzinami. Przesuwam po nich ręką, palcami wyczuwam tłoczenia i prawie na własne oczy mogę ujrzeć tatę z narzędziami. Co jakiś czas ociera pot z czoła, drapie się po głowie i ponownie zabiera do pracy. Jest zmęczony, w końcu trudno się mu nie dziwić. Gdyby chciał, bez trudu cała swoją pracę mógłby wykonać jednym machnięciem różdżki, ale pamiętam dokładnie, jak mama opowiadała mi, że uparł się, by wykonać robotę własną ręką.

Opieram się niedbale o parapet, wykonany z jasnego dębu, i przyciskam ciało mocniej do drewna. Wtedy czuję ukłucie w okolicach nadgarstka i patrzę w tamtą stronę. Gwóżdż boleśnie wbija mi się w skórę i przecina ją. Krew zaczyna wylewać się z świeżej rany niczym dżem z naleśników, gdy natniemy go nożem. Obserwuję to w milczeniu, nawet nie próbując zatamować karmazynowego płynu, który właśnie spłynął z mojej dłoni, pozostawiając widoczną smugę na drewnie. Teraz właśnie zdaję sobie sprawę, że wcale nie poczułam bólu. To po prostu mózg nakazał mi tak rozumować i wierzyć, że moje ciało nie jest z waty, nie doznające niczego.

Ten sam organ tworzył właśnie niespokojne myśli, pełne strachu.

Gdzie oni są? Czemu jeszcze ich nie ma ?

Najgorsze jednak zdawała mi się myśl, że mogą właśnie umierać, podczas gdy ja stoję bezczynnie przy oknie, nie mogąc im pomóc. Czuję się tak, jakbym ich zostawiła. Chciałam iść na tę misję, uczestniczyć w niej.

Przeżyć lub zginąć. Nie dbam o to.

Byle tylko nie czuć się niepotrzebną i nic nieznaczącą. Jeśli ktokolwiek z moich przyjaciół zginie, to będzie to tylko i wyłącznie moja wina. Mogłam przecież tam być i tą osobę ochronić, nie pozwolić jej na śmierć. Jednak moja obecność na misji nie była możliwa, ponieważ nie ukończyłam siedemnastego roku życia. Zresztą Harry i tak by mi nie pozwolił, niezależnie od tego, czy miałabym szesnaśnie lat, czy sto szesnaście. Ta ciągła chęć ratowania wszystkich jest jedyną cechą, której w nim nienawidzę.

     Ktoś czule dotyka mojego ramienia, delikatnie je gładząc. Mięśnie ciała naprężają się jeszcze bardziej, tworząc ze mnie prostą strunę. Dłoń poczyna głaskać włosy, co wyjątkowo mnie irytuje, więc zaciskam palce w pięść i po prostu czekam. Mama podchodzi bliżej okna i wystawia głowę, spoglądając w dal. Gdy na spojrzenie odpowiada jej pustka, skroń i okolice oczu zaczynają zapełniać się od wyraźnie zarysowanych zmarszczek, które zawsze przypominają mi mugolską bibułę. Bynajmniej plisy nie powstały od starości, lecz był to nieodzowny znak, że jest ona czymś strapiona.

- Wszystko będzie dobrze – mówi jednak, pomimo zupełnie odmiennego wyrazu twarzy. Zaczyna coraz mocniej głaskać mnie po włosach, jakby na potwierdzenie swojej teorii. Odwracam głowę z posągowym wyrazem, choć brwi mimowolnie zaczynają się marszczyć ze zdumienia, jakie kłamstwa matka jest w stanie znieść, byle tylko dać mi fałszywą nadzieję. I wtedy kąciki ust rodzicielki wyraźnie się podnoszą, tworząc coś na kształt uśmiechu. Mam ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem lub wykrzyczeć jej prosto w twarz moją frustrację. Frustrację, zmieszaną niewidzialną łyżką ze strachem tak dokładnie, że nie sposób jest je teraz odróżnić.

- Spóźniają się – mówię zamiast tego. Wpompowuję powietrze do płuc, by zaraz potem go nich pozbawić. Zaczynam niecierpliwie odliczać jakieś liczby, zupełnie nie dbając o to, że mylę się w najprostszych obliczeniach. Robię to jedynie po to, by zająć się czymkolwiek innym od czekania. Bezowocnego, pozbawionego sensu czekania.

15,16,18,25...

- Przylecą, zobaczysz – matka dotyka czule mojego policzka i gładzi go koniuszkiem palca. Dzięki temu zabiegowi po moim ciele przebiega dreszcz, a silnie zaciśnięta żuchwa nieco się rozluźnia. Jednak po chwili ogarnia mnie ponowna fala rozgoryczenia i zawłada moim ciałem. Czuję jak coś we mnie pęka, przerywa barierę dobrego zachowania i próbuje przedostać się przez gardło.

- A co, jeśli nie? A co, jeśli teraz właśnie umierają? Nadal ci jest to obojętne?! - krzyczę zdenerwowana. Przez targające mną emocje mój głos nienaturalnie podskakuje w górę, tworząc nieprzyjemny dla ucha pisk, przypominający skowyt myszy, gdy zostaje przytrzaśnięta pułapką z serem. Po policzkach zaczynają tłoczyć się łzy gniewu, który nadal buzuje w moim krwiobiegu, prawie wyrywając mi żyły, niczym stare drzwi z zawiasów.

- Ginny... - zaczyna matka, wciąż wodząc palcami po moim rozgrzałym policzku, lecz ja strząsam jej rękę i staram się sprawić jej podobny ból do tego, który odczuwam, jedynie samym wzrokiem, choć wiem, że to niemożliwe.

Oddalam się od niej i podchodzę bliżej drzwi, próbując wymacać klamkę. W końcu mi się udaje i pociągam za nią gwałtownie. Mahoń zaczyna niemiłosiernie skrzypieć, otwierając się na oścież tak niespodziewanie, że prawie upadam na twarz. Dzielnie podtrzymuję się rękoma framugi i powoli odzyskuję równowagę.

- Nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam tylko czekać! - krzyczę, czując, jakby złość kapała z mojej twarzy, niczym kropelki deszczu, gdy zabraknie nam parasola. Nie czekam na odpowiedź matki. Jeden ruch nóg i jestem już za progiem domu. Puszczam się pędem, sama do końca nie zdając sobie sprawy, kiedy stopy rozpoczynają szaleńczy galop. Nie jestem też pewna, jaki mam cel w tej ucieczce, ponieważ i tak nie wiem, gdzie jest obecnie którykolwiek z osób mi bliskich. Staram się jednak podbiec jak najbliżej Bariery, którą stworzył ojciec wraz z innymi czarodziejami, by chronić Norę. Krew pulsuje mi w uszach, a oddech przyśpiesza tak mocno, że mam wrażenie, jakbym mogła zaraz wypluć płuca w całości. Nic takiego się jednak nie dzieje, a po chwili mogę już prawie swobodnie się poruszać, bez zadawania sobie bólu. Dopiero teraz dostrzegam, że nareszcie powrócił i od razu dał o sobie znać. Ale to dobrze, przynajmniej czuję, że żyję.

      Rozglądam się trzeźwym wzrokiem po okolicy, nie wyłapując żadnego żywego obiektu. Wzdycham z rezygnacją i właśnie w tym momencie moim oczom ukazuje się postać na miotle. Twarz okrywa czarna peleryna, zasłaniająca ją w całości, więc nie jestem w stanie rozróżnić, kim jest tajemnicza osoba. Podchodzę bliżej Bariery i już prawie ją przekraczam, jednak zatrzymuję się, zaskoczona swoją naiwnością. Wtem postać wyciąga rękę i przywołuje mnie gestem dłoni. Marszczę brwi, ale mimowolnie moje stopy zaczynają się poruszać i sama do końca nie wiem, kiedy znajduję się po drugiej stronie. Czuję się na swój sposób w transie, otumaniona pięknem długich, zwinnych palców, które wciąż wzywają mnie cierpliwie. Podchodzę trochę bliżej, choć zachowuję w sobie resztki ostrożności i dotykam dłonią pazuchy, gdzie przewieszona jest moja różdżka. Wmawiam sobie, że jestem bezpieczna, choć płomyki zdrowego rozsądku mówią mi, że to nie Harry, ani żaden inny mój bliski. Jakaś niewidzialna siła wmawia mi jednak, że nie muszę się bać.

I właśnie wtedy z peleryny wyślizgują się złote kosmyki.

Postać odkrywa czarną zasłonę i dostrzegam charakterystyczną twarz Dracona Malfoya. Mięśnie żuchwy ma napięte, a stalowo – szare tęczówki mierzą mnie w skupieniu, jakby chłopak coś kalkulował, a przy tym bił się z myślami. Kolor jego oczu przywodzi mi na myśl piękno księżyca, którym zawsze pasjonowałam się w dzieciństwie. Zastanawiam się, jak to możliwe, że jest tak daleko, a jednak widzę go wyraźnie. Zawsze po kolacji biegłam na górę domu, do mojego pokoju i wpatrywałam się zafascynowana w tą szarą plamę do czasu, aż moje powieki nie opadły, a głowa zsunęła się bezwładnie na poduszkę.

Odwracam wzrok od twarzy Malfoya i właśnie wtedy dostrzegam, że zdołał już wyjąć różdżkę i wycelować nią we mnie. Czuję się taka bezbronna, naga i niewinna, stojąc sam na sam z moim wrogiem, odziana jedynie w piżamę i kolorowy szlafrok. Dopiero teraz odczuwam chłód dworu i zimną trawę pod stopami, która łaskocze mnie z każdym krokiem.

Przypominam sobie o tym, że również mam magiczne narzędzie i wyciągam zwinnie różdżkę  zza pazuchy. Mięśnie na twarzy Dracona napinają się jeszcze mocniej i zauważam, że przygląda się mi ze zdziwieniem.

A może to żal? Czy jestem w aż tak opłakanym stanie? A może zauważył jak Harry umiera i tym wyrazem próbuje przekazać mi współczucie, płynące ze straty ukochanego? Bo to chyba nie on go zabił, prawda?

Na samą myśl o tym, że Malfoy mógłby użyć zaklęcia, dzięki któremu spowodowałby Harry'emu ból, przeżera mnie od środka nienawiść i obrzydzenie do blondyna. Chyba maluje się ono na mojej twarzy, bo chłopak przybiera podobny ton. Teraz dopiero dostrzegam, że jego oczy wcale nie są piękne i lśniące, jak mi się wcześniej zdawało, lecz straszne i śliskie, niczym u gada.

- Na co czekasz ? - szepczę do siebie, ale jemu chyba udaje się to wyłapać uchem. W końcu pomiędzy nami otacza się las ciszy. Swoją różdżkę wycelowuje prosto w moją twarz. Ogarnia mnie fala paniki i strachu, pragnę uciec lub teleportować się z tego rzeczywistego koszmaru, pomimo, iż za to mogę zostać wydalona z Hogwartu.

Ale przynajmniej przeżyję.

Po moim policzku spływa zagubiona łza, a dłonie zaczynają się pocić i trząść.

- Co ty tu robisz? - pyta Malfoy beznamiętnym głosem, choć mogę przysiąc, że słyszę w nim nutę troski, która w końcu została zagłuszona przez inną melodię. Chłopak wyraźnie unika odpowiedzi na moje pytanie, udając, że wcale go nie słyszał.

Kiwam przecząco głową, jakby chcąc go zapewnić, że jestem bezbronna i nie musi mnie atakować.

Szczerze mówiąc, ruchami swojego ciała wcale go nie okłamałam. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy : on ma miotłę, dzięki której może szybko zmienić położenie i zapewne zapas zaklęć do nękania ofiar, a ponadto jest Śmierciożercą.

A co mam ja? Szlafrok, różdżkę co prawda posiadam, ale w takiej chwili i tak nie wymyśliłabym żadnego skutecznego zaklęcia. Pozostaje mi jeszcze ... niewinna minę damy w opresji?

No po prostu świetnie, zwycięstwo gwarantowane. Możecie już posyłać zakłady.

Otwieram usta i chcę wydusić odpowiedź na pytanie Malfoya, gdy ten ciska we mnie zaklęciem. Przed chwilą jestem tak przestraszona, że nie słyszę nawet jakie, choć jestem pewna, że nie jest niewerbalne.

Moje ciało przygotowuje się na ból, zaczynam przyzwyczajać mózg z myślą, że w najlepszym wypadku zaraz umrę. Chyba, że Malfoy zechce się przed tym mną pobawić.

Mija kilka minut, a ja nadal nie doświadczam żadnego uczucia, prócz rojącego się gdzieś w mojej głowie płomyka nadziei, że złotowłosy wcale nie chce mnie unicestwić. Po chwili dochodzi do mnie, że zamknęłam oczy. Niepewnie uchylam powieki i nadal widzę ten sam obraz. Z taką różnicą, że chłopak teraz trzyma w dłoni dwie różdżki.

Użył zaklęcia Experialmus! - krzyczy mój mózg, napawając mnie falą euforii. Chwila nieuwagi, a moje wargi uniosłyby się w triumfalnym uśmiechu. Karcę się w myślach, że mogłabym to zrobić do mojego wroga. Zmierzam go wzrokiem. Mina Dracona przypomina mi marmurowy posąg boga greckiego, który widziałam w centrum mugolskiego miasta, gdy przejeżdżałam samochodem z ojcem, wysoko nad głowami największych budynków.

- Dla ... dlaczego? - udaje mi się wykrztusić, a potem Malfoy kręci przecząco głową, jednak po raz kolejny tego wieczora nie uzyskuję odpowiedzi. On tylko czeka, a ja nabieram przekonania, że przez moją chwilę nieuwagi, gdy bezbronna i wystraszona kuliłam się pod nieużytym w moją stronę zaklęciem, wezwał więcej Śmierciożerców, którzy właśnie się zbliżają na swoich miotłach. Przybędą tu, a po dowiedzeniu się, że jestem dziewczyną Pottera, zabiją mnie, aby go rozwścieczyć.  

Tak, ta wersja wydaję się naprawdę rzeczywista i prawdopodobna.

Tylko więc czemu Malfoy mnie nie zabił? Miał mnóstwo czasu i okazji, a jednak tego nie uczynił. Przecież miałam zamknięte oczy, byłam bez różdżki! To idealna okazja.

A jednak.

- Korzystaj z życia, które ci darowałem – z zadumy wyrywa mnie jego męski, pociągający, aczkolwiek chłodny głos. W nim znów pobrzmiewa ta sama troska, którą obdarzył mnie poprzednio.

Sprawia to, że przez ułamek sekundy jestem w stanie myśleć pozytywnie o Draconie Malfoyu.

Następnie jasnowłosy rzuca mi ostatnie, smutne spojrzenie. Ku mojemu zdziwieniu jest ono pozbawione tej charakterystycznej u niego arogancji. To po prostu wzrok, jaki posyła się osobie, której się współczuję. Tylko z jakiego powodu? Nim zdążę wnikliwiej przemyśleć tę chorą sytuację, stalowooki rzuca mi pod nogi jakiś przedmiot, który uderza mnie w stopę i wywołuje grymas bólu na twarzy. Po chwili zdaję sobie sprawę, że to moja różdżka, odebrana mi kilka minut temu. Chcę zapytać Malfoya, dlaczego to robi, jaki ma interes w ocaleniu mi życia, ale właśnie wtedy on odlatuje na miotle, brutalnie rozkazując mi odpowiedzieć sobie na te pytania samemu.

{ *** }

No to właśnie pojawił się Rozdział I. Jakoś tak nieszczególnie mi się podoba, wiem, że trochę krótki, no, ale to 4 i pół strony w Open Office. Uważam, że wszystko działo się za szybko, ale to moja opinia :) Zapraszam serdecznie do komentowania, ale przede wszystkim do czytania! Obiecuję, że następny post będzie lepszy, bo będzie się dość sporo działo i chyba nawet podzielę na 2 części. No, ale mogę też zrobić po prostu osobne rozdziały :) Jak będzie, jeszcze zobaczę.

Pozdrawiam i życzę miłego sierpnia! Szkoda, że wakacje trwają tak krótko. Dopiero co był czerwiec, a już prawie środek sierpnia.