Prolog

Tego dnia wszystko było zupełnie inne.

Choć mieszkańcom towarzyszyły promienie słońca, stale przypominające o swojej obecności, to nie dawały już tego samego ciepła. Po błękitnym, jasnym sklepieniu pozostały już tylko wyblakłe wspomnienia. Teraz na niebie tworzyło się morze ciemnych, burzowych chmur, które co jakiś czas wylewały obfite ilości okazałych wielkości kropli.

W powietrzu unosił się nieprzyjemny swąd rozpaczy, smutku i bólu.

Jakaś mała karteczka wymknęła się z bukietu kwiatów swojej wiekowej właścicielce i poczęła tańczyć w parze z zimnym, nieprzyjemnym wiatrem. To on nadawał jej rytm, nakazywał wznosić się i upadać. Miał nad nią istotną przewagę, więc poddawała mu się do czasu, aż on na chwilę zniknął. Wykorzystała tę okazję i opadła bezradnie na trawę, cierpliwie oczekując zdeptania przez czyjeś buty. 

- Dzisiejszego dnia, dokładnie 24 czerwca, chcielibyśmy pożegnać wspaniałego człowieka, jakim był Dracon Lucjusz Malfoy. Został nam on zabrany po przeżyciu wyjątkowych, sześćdziesięciu trzech lat... - niedaleko stojąca postać, okryta eleganckim, czarnym płaszczem, załkała głośno. Wszystkie twarze zwróciły się w jej stronę, a ksiądz umilkł na parę sekund. Z peleryny wyślizgnęły się płomiennorude kosmyki, które zafalowały na wietrze, a zaczerwienione od płaczu, czekoladowe tęczówki wbiły wzrok w nagrobek. Ich właścicielka nikogo już nie słuchała. Nie powstrzymywała więcej łez, które płynęły niczym rzeka na zaróżowiałe policzki. Teraz, gdy jeszcze raz wszystko sobie przypomniała, nie mogła udawać niezależnej, tak jak przez cały ten czas od śmierci ukochanego. Nie mogła udawać, że nie ulega sile wspomnień tamtych dni.

Bo czyje dłonie znów zmierzwią jej włosy?

Bo czyje ramiona znów przyciągną ją ku sobie?

Bo czyje usta znów zapieczętują pocałunek?

Odpowiedź była wyjątkowo prosta, a przez to niewiarygodnie raniąca. Brzmiała ona : niczyje.

Musiała się z tym pogodzić. Taka była naturalna kolej rzeczy, tak już musiało być. I choć wmawiała to sobie wielokrotnie, to i tak nie docierało do niej dostatecznie. Cały czas myślała, że może to tylko okrutny sen, że zaraz się obudzi i znów zobaczy jego uśmiechniętą, uradowaną twarz. Być może zmęczoną, po całym dniu pracy, jednak szczęśliwą, że wrócił do domu. Wtedy ona usmaży mu pyszny obiad, usiądą razem, porozmawiają.

Ale jego już nie ma.

Odszedł. Zostawił ją. Usnął na wieki. A nikt, nawet ona nie mogła go zbudzić. Tak już musiało być, choć kobieta wewnętrznie czuła, że to niesprawiedliwe. Czemu przeżyła dłużej niż on? Czemu brutalny los zmusza nas do patrzenia na śmierć najbardziej nam drogich osób? Czy zdołała mu powiedzieć wszystko to, co powinna była? 

Tak jej się wówczas zdawało. Ale i tak za mało. Zawsze to będzie za mało. Za każdym razem do głowy przyjdzie kolejna myśl, której nie zdołała mu przekazać.

Bo już zawsze będzie jej go brakować.

Bo już zawsze będzie o nim pamiętać.

Bo już zawsze będzie go kochać.

- Babciu, musimy już iść. - z rozmyśleń wyrwał ją cichutki, dziecięcy głos. Spojrzała w tamtą stronę wzrokiem, który został obdarty z wszelkich emocji. A potem zdała sobie sprawę z tego, że oto obok niej stoi Andrea. Jej własna wnuczka. Ich wnuczka. Została jej jeszcze ona. Zdała sobie sprawę, że ma dla kogo żyć, że ma misję do wypełnienia. Nie może pozwolić sobie na żadne rozproszenie, żadną myśl samobójczą. Draco na pewno nie chciałby, by jego wnuczka wychowywała się z pozbawioną uczuć babcią, która nigdy nie dawałaby jej tak istotnego w dzieciństwie ciepła i zrozumienia.

       Kobieta rozejrzała się trzeźwym wzrokiem po cmentarzu. Na miejscu pogrzebu zostało już tylko parę osób. Wzrokiem wyłapała Rona i Hermionę, a także ich dzieci i wnuki. Ku jej zdziwieniu, ujrzała również Harry'ego Pottera, który skupionym wzrokiem wpatrywał się w napis wyżłobiony na jasnym marmurze. Była temu mężczyźnie tak strasznie wdzięczna, za to wszystko co zrobił. Już kilkadziesiąt lat temu obiecała sobie, że zostanie jego dłużniczką do końca życia.

        Płomiennowłosa odebrała, jak przez jej ciało przepływa przyjemny dreszcz, a na swoim ramieniu poczuła delikatnie wbijające się w płaszcz palce. Odwróciła się zwinnie jak na swój wiek i ujrzała swoją córkę, trzymającą małą Andreę za niewielką rączkę. Scarlett była taka podobna do swojej matki z przeszłości. Te same, tycjanowe włosy, idealnie podobne rysy, a także kształt oczu. Jednakże te stalowo – szare tęczówki już zawsze będą jej przypominać Dracona. To była jedyna, istotna różnica pomiędzy rodzicielką, a córką.

- Idziesz z nami, mamo? - spytała miękkim głosem, ale kobiecina tylko pokiwała przeczącą głową. Na jej twarzy pojawiły się liczne zmarszczki, niczym plisy na balowych sukniach.

- Ja... zaraz do was dołączę. - głos jej się załamał w połowie zdania, ale dzielnie spuściła wzrok i tylko uśmiechnęła się blado do ślicznej, młodziutkiej twarzy wnuczki. Następnie odwróciła się w stronę nagrobka, a zaraz potem za sobą usłyszała miarowe kroki i głos Scarlett, tłumaczący coś cierpliwie.

Wreszcie zostali sami. 

Tylko ona i on.

        Spojrzała na marmurowy nagrobek i zamknęła ociężałe powieki. Przypomniała sobie całą tą historię, która ich łączyła. Od samego początku do końca. Wszelkie wzloty i upadki, kłótnie i śmiechy, smutki i radości. Mimowolnie na jej zniszczonej wiekiem twarzy zagościł triumfalny uśmiech. Starowina uniosła do ust szkarłatną różę i ucałowała ją na pożegnanie.

- Zawsze będę cię kochać. - szepnęła cicho, a potem ułożyła kwiat starannie na nagrobku i odeszła od tego, który nauczył ją sensu życia. 

***

No to pojawił się prolog. Jak się Wam podoba? Mnie naprawdę nie zbyt pasuje, więc bądźcie proszę wyrozumiali. Najtrudniej jest zacząć :) Tak więc proszę o opinię, a także wpisanie się do Informatora, jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach. 

Pozdrawiam i życzę udanych wakacji.