Rozdział II : ,, Wybaczyć to nie to samo co zapomnieć."

toję pośród ciszy, która zatyka mi uszy i doprowadza do szaleństwa. W głowie kłębią się kolejne myśli, a jedna bardziej niespokojna od drugiej. Dotykam dłońmi głowy, jakbym chciała je z siebie strząsnąć, niczym pasożyta z uprawy zbóż. Upadam na wilgotną ziemię, wtapiam palce w obryzganą wodą trawę i podkulam nogi.

      Łzy zaczynają mi kapać z twarzy, jakbym zablokowała odpowiedni przycisk w umywalce. Świat wydaje mi się tak beznadziejnie nudny i szary, że aż chciałoby się użyć odpowiedniego zaklęcia.

Wodzę palcami po kolanie, jakbym pragnęła, by pomogło mi to w złudnej walce myśli. W rzeczywistości nie toczę ze sobą nawet bitwy, ani małego pojedynku. Ja tylko siedzę bez celu, spoglądając w dal i myśląc o tym, co by było gdyby.

Takie rozumowanie wywołuje u mnie falę gniewu.

I właśnie wtedy dostrzegam kolorowy chwast, pośród idealnie zestrzygniętej trawy i upraw różnych rodzajów. Zdaję sobie sprawę, że trzeba walczyć, znaleźć w sobie tę nadzieję i siłę, zupełnie jak mały kwiat. Z pozoru bez szans, wokoło nie otaczają go przyjaciele, jest sam, tak jak teraz ja, a jednak wybił się i przeżył. Stwierdził, że ma na tyle determinacji, by konsekwentnie dążyć do odniesienia sukcesu.

I osiągnął go.

      Ocieram niedbale zaczerwienioną twarz i wstaję, podpierając się na rękach. W głowie rozbrzmiewa tylko jedna myśl: Znajdź ich, nie poddawaj się. Czuję się tak, jakby ktoś oblał mnie wiadrem zimnej wody, a potem uderzył w twarz. W sumie to wypieki na policzkach już mam. Zostały one jeszcze ze zdarzenia z Malfoy'em. Wspomnienia mkną niczym konie w galopie, a swoim wolnym truchtem nie mam jak ich dogonić. Teraz rytm słów w uszach się zmienia i brzmi męskim, spokojnym, aczkolwiek chłodnym tonem: ,, Nie zmarnuj życia, które ci darowałem."

- Nie mam zamiaru – szepczę, przebierając żwawiej nogami i zaczynając coraz bardziej wgłębiać się w otaczającą mnie ciszę. Ręka, w której trzymam różdżkę, zaczyna mi tajemniczo pulsować, jakby chciała dać znak, że zbliżają się inni czarodzieje. W rzeczywistości jestem sama, ale i tak czuję na sobie czyjś wzrok. Może jednak Śmierciożercy gdzieś się tutaj czają? A co jeśli Malfoy tylko poinstruował ich, gdzie teraz przebywam?

Nie, to nie miałoby sensu. Przecież powiedział, że daruje mi to życie. Chyba nie zmienia tak szybko decyzji, prawda? Do tego prawo mają kobiety, a on zdecydowanie nią nie jest, sądząc choćby po męskiej, choć usłanej maską chłodnej rezerwy, twarzy.

      Z rozmyślań wyrywa mnie głośny dźwięk, który chwilowo uszkadza mi słuch, przez co czuję się tak, jakby ktoś wiercił mi dziurę wiertarką w uchu. Potem zdaję sobie sprawę, że odgłos bardziej przypomina mi grzmot podczas szalejącej burzy. Patrzę w górę, ale niebo tylko co jakiś czas upuszcza nieco kropli, niczym szkarłatnej krwi z małej rany.

      I właśnie wtedy moim oczom ukazują się dwie zakapturzone postacie. Są jednak zbyt daleko, bym mogła je dokładnie dostrzec, a księżyc jeszcze skuteczniej mi to uniemożliwia. Przeklinam go w myślach, choć tak naprawdę wiem, że czuję coś zupełnie odwrotnego. Kocham ten stalowo – szary obiekt, choć przez ostatnie wydarzenia zawsze już będzie mi się kojarzyć z Malfoy'em. Malfoy'em, który darował mi życie. Cholera, teraz dopiero zdaję sobie sprawę, że jestem mu dłużna.

      Niższa postać ciska we mnie zaklęciem, a ja w ostatniej chwili wyciągam różdżkę i zatrzymuję ją przed odebraniem mi darowanego życia. Z mojego narzędzia wysuwają się iskierki, a w myślach pośpiesznie szeptam zaklęcie. Staram się włożyć w tą czynność jak najwięcej mocy i chęci, jednak wiem, że mój przeciwnik ma znaczącą przewagę. Dostrzegam to po tym, jak jego płomień światła zwalcza mój, by w końcu pochłąnąć go w całości. Zaciskam szczękę i posyłam kolejną serię zaklęć. Uchylam się, by uniknąć ciosu, a kosmyki niesfornych włosów kładę na prawą stronę, by nie napatoszyły się i nie zostały mi brutalnie odebrane. Podchodzę trochę bliżej postaci, by wymierzyć ostrzejszy cios i właśnie w tym momencie moim oczom ukazują się okrągłe oprawki okularów.

- Harry! - wołam uradowana, chyba, aż za głośno, bo po chwili zaczyna mnie drapać w gardle, jakby ktoś skrobał paznokciami stare tapety. Podbiegam do niego, ale wtedy zdaję sobie sprawę, że chłopak nadal mierzy we mnie różdżką. Robię zdezorientowaną minę i marszczę brwi w geście zaskoczenia. Chcę rzucić się na niego i przytulić do siebie, poczuć tę siłę i odwagę, jaką zawsze znajduję w jego miętowych oczach. Teraz jednak czuję, że nie mogę.

      Harry uważnie mierzy mnie wzrokiem, jakby chciał sprawdzić po kształcie mojego ciała, czy to na pewno ja. Przygryzam wargę z niepokojem, jednak po chwili uśmiecham się wesoło, starając się przekonać mój zdrowy rozsądek, że mojemu ukochanemu jedynie zebrało się na żarty.

- Harry, ale mnie przestraszyłeś, chłopie – zaczynam nerwowym tonem głosu, jednak uśmiech, ktory naciągnęłam na usta niczym żagiel, wciąż dotrzymuje mi towarzystwa. Moje stopy wykonują powolny ruch i zbliżam się do niego. W tym samym momencie on ciska we mnie zaklęciem, które brutalnie wytrąca mi różdżkę z ręki. No pięknie, już drugi raz w ciągu tego samego dnia.

W ciągu tej samej godziny. Podpowiada mi głos w głowie.

      Zaciskam zęby i spinam się, a potem moje ciało traci równowagę. Jestem słaba i zmęczona, a na dodatek zła i pełna wątpliwości.

Czy to aby na pewno Harry? Brzmi mi w uszach, ale potem kręcę przecząco głową, bo ja po prostu wiem, że to on. To przekonanie jednak nie pomaga mi zbyt skutecznie, bo boję się mojego ,, przeciwnika" tak, jak jeszcze nigdy wcześniej.

      I właśnie wtedy ten Inny Potter wycelowuje we mnie różdżką i już wiem, że jeśli szybko czegoś nie wykombinuje, to umrę w ciągu najbliższych minut.

      Wtem ktoś wytrąca mu różdżkę z ręki i tłumaczy coś cierpliwie, ale jestem zbyt zszokowana tą całą chorą sytuacją, by zrozumieć, o co chodzi. Przeklinam siebie w myślach za to, że jestem taką nieudacznicą. 

Patrzę na tego drugiego. Jest wielkiej postury i zdaję sobie sprawę, że to prawie olbrzym.

Hagrid! Wołają moje oczy, niczym pies gończy, gdy wytropi królika.

- Jeśli jest prawdziwą Ginny, to co tu robi? - dochodzi do moich uszu podejrzliwy głos Harry'ego, kierujący wzrok to na Hagrida, to na mnie. Doprowadza mnie do czystego obłędu, gdy widzę, jak kłócą się o moją osobę. Chyba sama wiem, kim jestem, do cholery!

Czuję falę gorąca, która muska moje policzki i przyprawia je o parę rumieńców. Masuję zbolałą kostkę. Gniew aż buzuje pod moimi oczodołami, gotów się wydostać i zarazić jak wirus wszystkich zgromadzonych, by i oni przejęli moją furię. 

       Odgarniam kosmyki z twarzy, które przylepiły się do mojej skóry od potu i zaczesuję je za ucho. Wstaję z zimnej trawy, która zostawiła kolejny ślad na szlafroku. Mam jej już dzisiejszego wieczora serdecznie dosyć, zbyt wiele razy ugościła mnie w swoich progach, pozwalając mi upadać i odziewać mnie w swoje zielone suknie.

- Jestem prawdziwą Ginny Weasley – mówię nagle, a wzrok Harry'ego niebezpiecznie długo zatrzymuje się na moim dekolcie, nie chcąc teraz patrzeć mi w oczy. Jakby miał mi do powiedzenia jakąś okrutną prawdę, a moje tęczówki miałyby przez to ucierpieć. W końcu są zwierciadłem duszy, a moja została już zraniona przez niewiarę chłopaka o kruczoczarnych włosach.

On jednak tylko kręci przecząco głową, choć ku mojemu zdziwieniu, różdżka teraz zawisa na jego pasku. Czyżby myślał, że bez mojego narzędzia magicznego nie jestem w stanie zrobić mu krzywdy? Tsunami furii przepływa przez całe moje ciało, sprawiając, że stoję prosto jak struna.

Choć wystarczy jedno zdanie, by rozerwać ją na tysiące kawałków.

- Nie wierzę ci.

Łzy zaczynają nerwowo tłoczyć się i spływać litrami po zaróżowiałej twarzy, ale moja mina przybiera maskę i staram się nie pokazać, że właśnie zranił mnie tak, jak jeszcze żaden człowiek na ziemi. 

W mojej rodzinie uważa się, że zaufanie jest podstawą każdego związku, to ono tworzy jeden z najważniejszych filarów miłości. Bez niego nie ma niczego, nawet przyjaźni nie posiada się bez wiary drugiej osobie.

- Ale... - zaczynam i patrzę na Hagrida, jakby jego osoba miała jakoś magicznie wmówić nieugiętej woli Harry'ego, że jestem jego prawdziwą ukochaną. On posyła mi smutne spojrzenie, a potem zaczyna gorączkowo tłumaczyć ,, niewiernemu Tomaszowi ", że powinien dać mi szansę. To dzięki temu zabiegowi mam czas na ogarnięcie się i racjonalnie myślenie, choć wiem, że jedynym wytłumaczeniem jest zły stan psychiczny. Żałuję, że nie ma tu Hermiony, która na pewno znałaby prawidłowe podejście do podupadłego na zdrowiu.

Ja jestem tylko Ginny Weasley.

Ja jestem tylko byłą dziewczyną Harry'ego Pottera.

- Ona jest teraz w Norze. Moja Ginny nie byłaby taka naiwna i głupia, by wyruszyć samotnie do lasu śmierciożerców – te dwa zdania również sprawiają mi ból, ale nie na tyle mocny, bym nie była w stanie podejść bliżej. Dosłownie wpadam na niego; frustracja i ból rzeźbią się na mojej twarzy. Tym porównaniem przypominam sobie rzeźbę boga greckiego, który tak bardzo przypominał mi twarz Dracona.

      Harry próbuje wyciągnąć różdżkę zza paska, ale skutecznie przykładam mu jego własne ręce na moje biodra, a sama rzucam narzędzie za siebie.

Czuję na sobie ciepły oddech, w którym pasta do zębów miesza się z perfumami, które kupiłam mu na urodziny w zeszłym roku. Uśmiecham się histerycznie i gdy on chce coś powiedzieć, bezczelnie wtykam mu koniuszek palca do ust. Chwilę napawam się gorącem warg Pottera, a potem zdaję sobie sprawę, że jeśli chcę coś powiedzieć, to właśnie nadarzyła się właściwa okazja.

- Harry Jamesie Potterze – zaczynam. Pomimo lęku, próbuję przybrać kuszący ton głosu, aczkolwiek nieudolnie, ponieważ wciąż jest on przesiąknięty frustracją. - Ja jestem Ginevrą Molly Weasley, tą prawdziwą. Jestem nią, czy to ci się podoba, czy też nie.

- Nie, to nieprawda. Ona się tak nie zachowuje – warczy Harry, a ja zdaję sobie sprawę, że rzeczywiście moje postępowanie jest co najmniej dziwne. Nigdy wcześniej tak nie postępowałam, byłam raczej spokojna i nieśmiała. A teraz?

A teraz walczę o swoje.

- Czy zatem fałszywa Ginevra Molly Weasley mogłaby zrobić to? - mówię ze złością i pochylam się ku ustom mojego niedoszłego – i zresztą kolejnego tej nocy – zabójcy. Wbijam swoje wargi w jego, czując, że stajemy się jednym ciałem. Oddechy splatają się w jeden słodki zapach, a ciała podpierają się na sobie niczym dwa filary do nieba. Wplatam palce w czarne, aksamitne włosy i zaczynam je łapczywie mierzwić. On jednak nadal stoi jak struna, zaczynając błądzić palcami po moim ciele, aż w końcu odnajduje pojedyncze piegi i dotyka mojej skóry koniuszkiem palca.

     Wtedy właśnie zatapia się w moim uścisku, zaczyna przesuwać jedną dłonią po moich plecach, raz dotykając końcówek moich tycjanowych włosów, a niekiedy zjeżdżając do granicy pleców. Drugą wciąż trzyma mi na policzku. Dzięki tym czynnościom otacza mnie barierą nadziei i szczęścia.

I nareszcie wiem, że powrócił mój ukochany.

- Ginny, tak bardzo cię przepraszam - zaczyna głosem przepełnionym miłością. Jego aura udziela się i mnie, więc zaczynam delikatnie gładzić jego włosy, a on obejmuje mnie silnym ramieniem. Uśmiecham się, by dać mu do zrozumienia, że wybaczyłam mu tę pomyłkę, choć nadal trzymam ją w sercu.

Wybaczyć to nie to samo, co zapomnieć.

      I wtem, gdy mam ochotę znów zatopić się w jego ustach, on odsuwa mnie od siebie i spogląda podejrzliwie na zniszczony i brudny szlafrok.

- Ale... co ty tu robisz? - pyta, marszcząc brwi, które w pomieszaniu z jego strachem o mnie, tworzą maskę człowieka cierpiącego. Pragnę przejąć na siebie jego brzemię, nieść tą samą troskę o najbliższych, którą on nosi każdego dnia. Chcę jakoś uśmierzyć mu ból, choćbym sama miała przypłacić to swoim szczęściem, które odczuwałam do chwili obecnej.

Ale nie mogę, ponieważ Harry Potter i tak zawsze martwi się za wszystkich. I pośrod tylu zalet, jakie posiada, to tego rzekomego atutu wprost w nim nienawidzę.

- Ja tylko przyszłam sprawdzić, czy może ktoś nie przyleciał. Ja... - widząc srogą minę chłopaka, spuszczam wzrok. W końcu wykrztuszam, ściszając głos:  - Ja czułam się niepotrzebna.

- Ginny – zaczyna Harry, przeciągając moje imię w nieskończoność. Przyciska moje słabe ciało do swojego okazałego, gorącego pod wpływem naszego poprzedniego dotyku, i patrzy mi w oczy, jakby chciał zajrzeć przez nie do samej duszy. - Dla mnie jesteś najpotrzebniejszą osobą na świecie, rozumiesz? - Kręcę przecząco głową, wciąż nie zapominając o tym, jak mało miał w sobie do mnie zaufania i rzucam niepewny wzrok na niewielki krzak, usłany małymi kuleczkami, przypominającymi kształem porzeczki, choć wiem, że są to trujące jagody.

- Jesteś Harry Potter. Podobasz się każdej nastoletniej czarownicy w Hogwarcie. Dałbyś sobie beze mnie radę – mówię z przekonaniem, ale on tylko kręci głową. Potem uśmiecha się do mnie tak, jak matka widząc swoje małe dziecko, marzące kredkami po całej twarzy, zamiast po kartce, która pomimo całej palety barw na buzi kilkulatka, wciąż pozostaje pusta.

- Ginny, jesteś moimi płucami. Po co mi cały tlen tej Ziemi, skoro ich bym nie posiadał? - odwzajemniam uśmiech i wtulam się w jego silne ramiona. 

Wtedy słyszę czyjeś znaczące chrząknięcie i zdaję sobie sprawę, że obok nas wciąż stoi Hagrid. Odsuwam się niechętnie od ukochanego i odwracam tak, by widzieć gajowego. Zmierzam go poirytowanym wzrokiem, rozzłoszczona, że nam przerwał.

Mam nadzieję, że ma na to równie interesujące, co ramię Harry'ego, powody.

- Czy idąc do tego miejsca, widziałaś jakiś śmierciożerców? - pyta. Żołądek podskakuje mi do gardła, robię się blada jak ściana, a ciało daje mi wyraźne sygnały, że zaraz w najlepszym wypadku zwymiotuję. Dłonie zaczynają się pocić i trząść, a ja cieszę się, że ręka Harry'ego zwisa teraz wolno wzdłuż tułowia, a nie jest w moim uścisku.

Weź się w garść, dziewczyno.

- Nie – kłamię, starając się, jak to tylko możliwe, przybrać swobodny i luźny ton głosu, podczas gdy mój mózg pompuje tysiące myśli, a zawroty głowy uniemożliwiają powiedzenie czegoś więcej.

Hagrid patrzy na mnie nieufnie, wciąż nie wierząc tej teorii. Zmierza mnie od stóp do głów i unosi krzaczastą brew, czym wyjątkowo mnie przeraża, ponieważ zawsze był pogodnym i spokojnym człowiekiem. To tak samo jak ja. Widać ludzie się zmieniają, gdy w grę wchodzi ludzkie życie.

Nienawidzę kłamać, zwłaszcza w towarzystwie Harry'ego, bo zadaniem jest, by i on uwierzył w moje słowa.

Ale właściwie czemu nie chcę im powiedzieć prawdy? Czy dlatego, że to zrani mojego chłopaka? A może mam w tym jakiś samolubny cel? Może po prostu chcę wierzyć, że to spotkanie, to ma być nasza tajemnica – moja i Malfoy'a?

Karcę siebie w myślach za to, że moja podświadomość chciałaby dzielić sekrety z tym ulizanym kretynem.

Kretynem, który jeszcze na dodatek darował mi życie.

Powinnam być mu wdzięczna, jednak przez owe zdarzenie jestem teraz dłużniczką Jego Kretyńskiej Mości.

A to czyni mnie w pewnym stopniu również kretynką.

      Wpuszczam i wypuszczam powietrze z ust i liczę szybko do dziesięciu. Nie mogę się skupić, gubię więc wątek po dojściu do siedmiu. Staram się skoncentrować wyłącznie na mojej realistycznej odpowiedzi, jednak co jakiś czas jasnowłosy złodziej wkrada się na moją posiadłość w mózgu.

Odgarniam zgromadzone na czole kropelki potu i błagam swój organizm, by dał jak największy popis moich aktorskich umiejętności.

- Byłam całkiem sama. Zupełnie nikogo nie widziałam.

- To dziwne, że nikt nie patrolował okolic Nory – mamrocze podejrzliwie Hagrid, a ja dziękuję losowi że jest już na tyle ciemno, iż nie widać dokładnie mojej twarzy, ponieważ w przeciwnym wypadku na pewno zauważyłby mój rumieniec.

      Chwilę potem zbieramy swoje różdżki i wszyscy ruszamy do domu, a podczas tej podróży panuje napięta cisza, której nie odważyłam się przerywać. 

I oto ukazał się Rozdział II. Wiem, wiem, miał być wczoraj, ale jakoś nie mogłam się zmobilizować i go dokończyć. Mam nadzieję, że nie jest bardzo tragiczny, choć zdaję sobie sprawę, że może się nie spodobać Wam moja koncepcja. Ale pojawiło się dość sporo dialogów, z czego jestem dumna. 

Także... to by było na tyle. Mimo wszystko życzę miłego komentowania i cieszenia się ostatnimi tygodniami wolności.

Pozdrawiam!
P.S Przepraszam za skanie czcionek. Nic nie mogę z tym fantem niestety zrobić. A może Wy wiecie jak temu zapobiec? Byłabym wdzięczna.